مهمترین آفات گندم

انواع آفت های گندم

۱-سن گندم :

سن گندم كلیدی ترین و با اهمیت ترین آفت گندم و جو در ایران می باشد و در مناطق گرم و خشک یا بهار خشک و کم باران که در ۲۵ تا ۵۰ درجه ی ارز جغرافیایی سازگاری دارند. قدرت مهاجرت و دیاپوز و شرایط اقلیمی انتشار آن را ممکن کرده است. از دیگر چیز هایی که نقش اساسی دارند دما و میزان بارندگی و وسعت کشتزار است.

این آفت در تمام مراحل زندگی خود (سن مادرتخم گذار و پوره های به دنیا آمده در مزرعه) به اکثر قسمت های گیاهان میزبان از جمله جوانـه مرکزی، برگهـا، سـاقه، خوشه و دانه ها حمله می کند و با خرطوم خود شيره گیاهی را میمکد. خسارت های سن گندم در کاشت دیم مهم تر است. اگر تغذیه از برگ باشد، باعث خشکی برگ در بالای محل نیش و کاهش سطح فتوسنتز می شود.  اگر تغذیه ی سن از ساقه باشد، خوشه ها سفید و پوک می شوند. و اگر از خوشه تغذیه شود باعث پوکی دانه ها یا خشکی خوشه می شود. که در کل این آفت باعث کاهش کیفیت آرد و از دست رفتن قابلیت نانوایی می شود. 

۲-شته های گندم :

یکی از آفت های گندم و مشکلات رایج در کشت آن، شته معمولی (سمی)، شته ی سبز یولاف، شته ی برگ یولاف از انواع شته ها در مزارع گندم هستند. که باعث انتقال ویروس موزاِئیک خطی گندم می شوند. شته روسی گندم را می‌توان در برگ‌های جوان گندم مشاهده کرد. زمانی که از برگ‌ها تغذیه می‌کنند، از بازشدن پیچش برگ جلوگیری می‌کنند؛ زیرا سم را به بافت گیاه تزریق می‌کنند. سموم باعث می‌شود که برگ پیچ‌خورده و به شکل رگه‌های سفید، بنفش یا زرد ایجاد شود. گیاهان به‌شدت آلوده به زمین افتاده یا ناتوان به نظر می‌رسند. سر دانه گندم ممکن است سفید شود. برخی از این علائم می‌تواند به علت بیماری‌ها و اختلالات دیگری مانند آسیب ویروسی، علف‌کش یا کمبود مواد مغذی باشد. بااین‌وجود، اگر این علائم دیده شود، مهم است که گیاهان را برای شته‌ها مورد بررسی قرار دهید.

۳-سوسک سیاه گندم :

از میان آفت های گندم، سوسک سیاه گندم آفتی تک نسلی است که در کشور ما در استان های فارس، کرمانشاه، گلستان، ایلام، لرستان و منطقه ی مغان از اهمیت بیشتری برخوردار است. لارو های این آفت اوایل بهار، از خاک خارج شده و بعد از مدتی در عمق ۱۵ تا ۲۰ سانتی متری خاک با تغذیه از برگ های جوان غلات به شفیره تبدیل می شوند. حشرات کامل در اواخر بهار و اوایل تابستان ظاهر شده و از خوشه تغذیه می کنند. اگر شرایط آب و هوا تا زمستان معتدل باشد، امر تغذیه همچنان ادامه می یابد. اما اگر آب و هوای منطقه در زمستان سرد باشد، لارو در اعماق خاک (۳۰ تا ۴۰ سانتی متر) فرو می رود و تا اوایل بهار از خاک خارج نمی شود.